محسن چاوشی

اي مردمان اي مردمان از من نيايد مردمی  ديوانه هم ننديشد آن کاندر دل انديشيده ام
امروز عقل من ز من، یک بارگی بيزار شد
خواهد که ترساند مرا پنداشت من ناديده ام

ای مردم من نمیتوانم همانند بسیاری بی تفاوت باشم
من از دیوانگان هم غیرمعمولی تر هستم
امروز من دیگر تمام کار هایم را به دل سپرده ام
و عواقب دلسپاری را خوب میدانم

 در ديده ی من در آ وز چشم من بنگر مرا
زيرا برون از ديده ها منزلگهی بگزيده ام
من از براي مصلحت در حبس دنيا مانده ام
حبس از کجا من از کجا ماله که را دزديده ام

یکبار هم از دیدگاه من بیاندیش و با این دیدگاه
راجع به من قضاوت کن چون من با معیار های دنیوی
کار های خود  نمیسنجم، بودن ما در این دنیا حکمتی دارد
دنیا کجا و من کجا گناه من چه بود که در این دنیا اسیرم

 تو مست مستِ سرخوشی من مستِ بي سر سرخوشم
تو عاشق خندان لبی من بی دهان خنديده ام
چندان که خواهی در نگر بر من که نشناسی مرا
زيرا از آن کم ديده ای من صد صفت گرديده ام

تو (ای عاشقِ دنیا) مست این دنیایی و من مست عشق الهی
بی عقلی تو حاصل از باده است و جای عقل مرا عشق الهی
گرفته و من سر و عقل ندارم و با دل می اندیشم هر چقدر میخواهی
مرا بنگر اما مرا نخواهی شناخت چون من دارای صدها صفت در آنِ واحدم
(یعنی روح وابسته به زمان و مکان نیست) اعمال مرا با عقلت بسنجی
بیشتر سردرگم میشوی چون با آن نوع تفکر کارهای من متناقض

آمدی از راه دوری تنگ زیبای بلوری آمدی دیدی دلم را خسته در کنج صبوری
وقت تاریکای جاده با تو یک فانوس آمد
تشنه بودم قطره ای را با تو اقیانوس آمد

قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو، تا شب خوب تولد
قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو تا شب خوب تولد

ای همیشه جاودانه در میان لحظه هایم
غصه معنایی ندارد تا تو میخندی برایم
پیش تو از یاد بردم روزهای سختیم را
عشق مدیون تو هستم لحظه ی خوشبختیم را

قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو تا شب خوب تولد
قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو، تا شب خوب تولد
قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو تا شب خوب تولد
قصد دل کندن ندارم از تو ای دلکنده از خود
از تو ای برده دلم رو تا شب خوب تولد

رفیقه من سنگه صبوره غمهام به دیدنم بیا که خیلی تنهام هیشکی نمیفهمه چه حالی دارم

چه دنیایه رو به زوالی دارم

مجنونمو دل زده از لیلیا

خیلی دلم گرفته از خیلیا

نمونده از جوونیام نشونی

پیر شدم پیره تو ای جوونی

پیر شدم پیره تو ای جوونی

تنهایه بی سنگه صبور

خونه ی سردو سوتو کور

تویه شبات ستاره نیست موندیو راه چاره نیست

اگر چه هیچکس نیومد سری به تنهاییت نزد

اما تو کوه درد باش

طاقت بیارو مرد باش

تنهایه بی سنگه صبور خونه ی سردو سوتو کور

تویه شبات ستاره نیست موندیو راه چاره نیست

اگر بیای همونجوری که بودی

کم میارن حسودا از حسودی

صدایه سازم همه جا پر شده

هر کی شنیده از خودش بیخوده

اما خودم پر شدم از گلایه

هیچی ازم نمونده جز یه سایه

سایه ای که خالی از عشقو امید

همیشه محتاجه به نوره خورشید

همیشه محتاجه به نوره خورشید

تنهایه بی سنگه صبور خونه ی سردو سوتو کور

تویه شبات ستاره نیست موندیو راه چاره نیست

اگر چه هیچکس نیومد سری به تنهاییت نزد

اما تو کوه درد باش

طاقت بیارو مرد باش

آهای همیشه و هنوز قلبم خبر داری داره می سوزه قلبم یه بار شده سراغمو

بگیری سراغه درد و داغمو بگیری
جای اینکه تشنه خونم باشی یه بار شده دل نگرونم باشی
اما با این همه نامهربونی کاشکی بفهمی
که عزیزه جونی یاره قشنگه دلم
بیا که تنگه دلم تا کی با دلتنگی
باید بجنگه دلم من از تو بی خبرم
تو از همه دنیا نمی دونی بی تو
پر از غمه دنیا
خنده رو از روی لبم گرفتی عشقمو خیلی دسته کم گرفتی
حیف نبود به جای حق شناسی این همه بی وفایی نا سپاسی
خوب می دونم غریبه ی با دلم از توی دنیا فاصله است تا دلم
اما بازم می خوام که برگردیو تموم کنی این همه نا مردیو
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
من از تو بی خبرم تو از همه دنیا
نمی دونی بی تو پر از غمه دنیا
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم
یاره قشنگه دلم بیا که تنگه دلم
تا کی با دلتنگی باید بجنگه دلم

ما بزرگ و نادانیم ، مثل گاو مینوشیم مرتعی سرابی را قطعی است و میدانیم ، گریه غرق خواهد کرد
اسب‌های آبی را
هم درشت و غمگینیم ، هم سیاه و بدبینیم
هم برای آبادی
قطره‌ ای نمیباریم ، هم نگه نمیداریم
حُرمت خرابی را
شب که میشود خوابیم ، صبح و ظهر هم خوابیم
عصر هم که تا شب خواب
شب دوباره تا شب خواب ، توی خواب می‌بینیم
روز آفتابی را
خوب خوب و خوشبختیم ، خشک و سفت و سَرسختیم
ما در اوج تنهایی ، چون زنان هرجایی
خوبِ خوب میدانیم ، راه دوست‌یابی را
گاو اسب انسانیم ، حافظان عرفانیم
حامیان زن هستیم ، بندگان تَن هستیم
پاس پاس میداریم ، عشق رختخوابی را
علم در نَوَر دیده ، ساختارِ پیچیده
جاهلان فهمیده ، ما ربات‌ ها روزی
درک می‌کنیم آیا؟ ، فهم اکتسابی را
مُفلسیم در خوردن ، مُمسِکیم در مُردن
ما که از خسیسان و ، جمله کاسه لیسانیم
ترک می‌کنیم آیا ، این گدا مُآبی را

هم دیدنی بودی هم خواستنی بودی هم چیدنی بودی هم باغچمون گل داشت زنجیر میخواستم
دستاتو بخشیدی
از من تا اون دستا
هر دره ای پل داشت
پل بود اما ریخت
گل بود اما مرد
عمر منم قد
عشقت تحمل داشت
هر روز پاییزه
هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه
هر سال پاییزه
پنهونم از چشمات
ماه پس ابرم
من کاسه ی صبرم
این کاسه لبریزه
آروم نمی گیرم
از دست زنجیرم
بی عشق می میرم
من روز دیدارم
از دوستی پر من
از دوست دلخور من
آجر به آجر من
من پشت دیوارم
لعنت به این دیدار
لعنت به این دیوار
لعنت به این آوار
من زیر آوارم
هر روز پاییزه
هر هفته پاییزه
هر ماه پاییزه
هر سال پاییزه
پنهونم از چشمات
ماه پس ابرم
من کاسه ی صبرم
این کاسه لبریزه

هر روز عمرم از دیروز بد تره عمری که هر نفس بی غم نمی گذره دلگیر و خسته ام، بی روح و ساکتم
نبضم نمی زنه، پلکم نمی پره
می دونم، امشبم از خواب می پرم
از گریه ، تا سحر خوابم نمی بره
این زنده موندنه، بازنده موندنه
بی دوست ، زندگی ، مرگ از تو بهتره
اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره
هی دست تکون میدم هی داد میزنم
اون سنگدل ولی هم کوره هم کره
حتی اگه من از این عشق بگذرم
قلب شکستماز حقش نمی گذره
دوران گیجی و سرگیجه گیت گذشت
محکم بشین دلم این دور آخره
اون روبروم داره پرواز می کنه
می بینمش هنوز از پشت پنجره
هی دست تکون میدم هی داد میزنم
اون سنگدل ولی هم کوره هم کره

دریا واسه کشتیای بی سر نشین جا نداره پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره

این گوشه از شهر، امنه من سعی کردم نمیرم

اینقدر نمیرم که آخر این گوشه پهلو بگیرم

تو سالها سرنشین این گوشه از شهر بودی

اما با من که همیشه همسایتم قهر بودی

آرامش قبل طوفان ابروی اون روی ماهه

اخمت به من گفت هر شب طوفان سختی تو راهه

چند روز، چند سال ، چند قرن

از رد پامون گذشته

قلبم به عمره یه تاریخ

از این خیابون گذشته

قلبم مثه گوش ماهی با موج موهات رفیقه

عشق من این تنگ کوچیک ، کوچیکه اما عمیقه

دریا واسه کشتیای بی سر نشین جا نداره

پس من چرا غرق بودم تهران که دریا نداره

هرجا پی یت رفته بودم دلتنگ برگشته بودم

آشفته و خسته انگار از جنگ بر گشته بودم

من خوب بودم تا یه شهر با خشکسالیش بدم کرد

خوب شد خدا رحم کرد و عشق تو دریا زدم کرد

تو هوای گرم بندر توی بازار خرمشهر دیدُمت با ناشناسی نفسُم در نمیاد
قلب مو ضعیفه دختر داره بوم بوم میزنه
اون غریبه کی باته
چی میگه بت چی میخواد ، چی میخواد
عینک ری بن اصلُم ، هرچی دارُم مال تو
نفسام تویی تو دختر همه دردات مال مو
میخرُم سال دیگه واست اِلنگوی طلا
تا ابد به پات میشینُم ، پات میمونم وُلله
پات میمونم وُلله ، پات میمونم وُلله
قسمت میدُم بمون جون ننت ، جون کاکات
قربونت برُم الهی ، قربون جفت چشات
اگه پولام و بدن واست عروسی میگیرُم
روزی صد هزار دفعه برای چشمات میمیرُم
برای چشمات میمیرُم
میرم و دخیل می بندم جمعه شب سید عباس
بیا و رحمی بکن به این دلی که تنهاست
دس و دس نکن ننه ، دختر و داره می پره
مرگ مُو کاری بکن ، عشقمُو داره می بره
عینک ری بن اصلُم ، هرچی دارُم مال تو
نفسُام تویی تو دختر همه دردات مال مو
میخرُم سال دیگه واست اِلنگوی طلا
تا ابد به پات میشینُم ، پات میموُنم وُلله
پات میموُنم وُلله ، پات میموُنم وُلله