محسن چاوشی

دارم میرم از این خونه که رویاهاش پریشونه از این کوچه که دلتنگه از این شهری که دلخونه
تو دیگه پا به پام نیستی ولی من باز هم زندم عجب جون سختیم من که هنوزم فکر آیندم
به فکر روزهایی که بدون تو بازم شاده ببین این زخمای کهنه چه امیدی بهم داده
میدونم باز هم همیشه بدون فکر عاشق شد برای یک دل ساده دوباره صاف و صادق شد
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

تو از چشام نمیخونی غمای بی زبونم رو غم داغی که سوزونده تا مغز استخونم رو
واسه این درد بی درمون دیگه راهی علاجی نیست دارم میمیرمو دیگه به دارو احتیاجی نیست
غرورم میگه باید رفت دلم میگه یکم دیگه تحمل کن ولی هرگز دلم خورده که میگه
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم
اگه سخت و اگه آسون من آخر از تو دل کندم اگه ازم بدی دیدی حلالم کن که شرمندم

هی شرمساری شرمساری شرمساری جز شرمساری از خودت چیزی نداری
هی نا امیدی نا امیدی نا امیدی
از هیچکس حتی خودت خیری ندیدی
هی تنگ دستی تنگ دستی تنگ دستی
چشماتو رو هرچی دلت می خواست بستی
هی آستین بردی به چشمای نجیبت
دستات خجالت میکشیدن توی جیبت
چون زیر بار دوستی جون کنده بودی
از مهره های گردنت شرمنده بودی
هرچی بهت تقدیم شد دوز و کلک بود
قلبت شکست از بس که دستت بی نمک بود
هی صبر کردی صبر اما بی علاجه
از صبر کردن روحتم بد هاج و واجه
بارون حریف شر شر چشم ترت نیست
سقفی که باید باشه بالای سرت نیست
با این و اون نجنگ فرار کن فرار
از مردم دو رنگ فرار کن فرار
هی لقمه توی خون زدی تا زنده موندی
عمری دم از بارون زدی تا زنده موندی
هی سیب نارس چیدی از باغ بهشتت
دیدی که راضی نیستی از سرنوشتت

این جنگل چوب خورده تو نره های خفیفش شیر لگد خورده داره
دریاست دریای طابوت رو شونه های نحیفش مرغابی مرده داره
طفلک همش لنگ نونه این سفره هر چی که داشته برداشته و بزل کرده
از تشنگی نصفه جونه این مشک دستاشو عمری نذر ابولفضل کرده
این صورت استخونی از فقر سیلی که می خورد دردو فراموش میکرد
البته یادم نمیره وقتی جوون بود با فوت بود خورشیدو خاموش میکرد
روحی که رو موج اف ام میشست کنج اتاقو سرگرم بخت خودش بود
لبخند میزد به آفت سیبی که نعشش همیشه زیر درخت خودش بود

ای چرک رو اسکناسا ارابعه ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
کی جامه بی ادامه چشم انتظار یه نامه تسبیح و سجاده بابا
ای سرفه های پر از دود ویرونه شاه مقصود از سکه افتاد بابا

می گفت جاهل که بودم عمر عزیزم هدر شد توی صف سینما ها
می گفت امروز دیگه نقش مهمی ندارم توی تئاتر شماها
می گفت ده سال هر روز راه دوا خونه ها رو ترک موتور گریه کرده
از اون سر چاله میدون تا این سر توپخونه با توپ پر گریه کرده
می گفت ما مرغ شامیم حالا یا بزم عروسی یا مجلس سوگواری
می گفت فرقی نداریم فرق ما دوتا شبیه اسب کالسکه است و گاری
میرفت و می گفت پشت لبخند سه در چهارم قسط عقب مونده دارم
میگفت از من گذشته می رفت و میگفت امشب مهمون نا خونده دارم

ای چرک رو اسکناسا ارابعه ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
ای آخرین شاه نامه افسانه بی ادامه بی سنگ و کباده بابا
تنهای پرده خونا ته مونده پهلوونا از اسب افتاده بابا

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

مرو مرو چه سبب زود زود می بروی

بگو بگو که چرا دیر دیر میایی

نفس نفس زده ام ناله ها ز فرغت تو

زمان زمان شده ام بی رخ تو سودایی

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

درآ درآ که به جان آمدم ز تنهایی

عجب عجب که برون آمدی به پرسش من

ببین بیین که چه بی طاقتم ز شیدایی

بده بده که چه آورده ای به تحفه مرا

بنه بنه بنشین تا دمی بر آسایی

دلت تهرون چشات شیراز لبت ساوه هوات بندر بمم هر شب تنم تبریز
سرم ساری چشام قمصر
دلم دل تنگه تنگستان
رو دوشم درد خوزستان
غرورم ایل قشقایی
تو رگ هام خون کردستان
تو خوننم جنگ تحمیلی
تو خونت ملک اجدادی
خرابم مثل خرمشهر
ولی تو خرم آبادی
تمام کودکی هامو بهم دنیا بدهکاره
تو با لالایی خوابت برد منم با موج خمپاره

دیگه خسته ام از این شهرو از این دنیای وا مونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جا مونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که درکش کرد خندیده

رو دستم داغ سوسنگرد
تو قلبم عشق خونین شهر
خیالم رکس آبادان
اسیرم باز تو این شهر
موهام قشلاق دستامه
برام بن بسته هر کوچه
مث تالار آیینه
به هر سمتی برم پوچه
دیگه خسته ام از این شهرو از این دنیای وا مونده
می خوام برگردم اونجایی که انگشتام جا مونده
دلم بعد از تو با هر چی که ترکش داشت جنگیده
دیگه بعد از تو به هر کی که درکش کرد خندیده

این کیست این کسیت این این یوسف ثانیست این امروز مستیم ای پدر توبه شکستیم ای پدر
از قحط رستیم ای پدر امسال ارزانیست این
از تو پریشان توام موقوف فرمان توام
اسحاق قربان توام این عید قربانیست این
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
من کیسه ها می دوختم در حرص زر می سوختم
ترک گدا رویی کنم چون گنج دیدم در کمین
بسم اله ای روح البقا بسم اله ای شیرین لقا
بسم اله ای شمس الضحا بسم اله ای عین الیقین
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
هفت آسمان را بر درم و از هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
بی پا و سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا
سرمست و خندانم درآ ای یوسف کنعان من
کیست کیست جان من این کیست کیست جان من
از لطف تو چون جان شدم واز خویشتن پنهان شدم
ای هست تو پنهان شده در هستی پنهام من
یک لحظه داغم میکشی یک دم به باغم میکشی
پیش چراغم میکشی تا وا شود چشمان من

چه کردی با خودت چاوش خون خاک بی زائر چه کردی با خودت بغض خیابونای بی عابر

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه

چه کردی با خودت آوازه خون شهر بی شاعر

چه دردی میکشه عاشق فقط پاییز می دونه

خراسون از چه می ناله فقط چنگیز میدونه

عذاب هرزه رویی رو گل جالیز میدونه

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می خونه

منو بعد تو بادای پریشون خون بغل کردن

گل طوفان شدم موج منو اوج غزل کردن

وجودم آش و لاش انفجارای دما دم شد

پس از تو روی من بمب خنثی هم عمل کردن

**

نگاه کن من همون کوهم که روزی پر پرم کردی

دل آتش زبونم کو چرا خاکسترم کردی

نگاه کن این همون کوهه که آخر پرپرش کردی

چرا خاکسترش کردی چرا خاکسترش کردی

گمونم واژه ها مغز منو میدون مین کردن

نگو تو جمجمه م افراد استالین کمین کردن

حلالم کن تو ای پای جنون سر به دار من

که دیدار تو ممکن نیست حتی بر مزار من

حلالم کن تو ای پای جنون سر به دار من

که دیدار تو ممکن نیست حتی بر مزار من

قصد جفاها نکنی ،‌ ور بکنی با دل من وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من
وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من
واله و شیدا دل من بی سر و بی پا دل من
وقت سحر ها دل من رفته به هرجا دل
مرده و زنده دل من گریه و خنده دل من
خواجه و بنده دل من از تو چو دریا دل من
بیخود و مجنون دل من خانه ی پر خون دل من
ساکن و گردون دل من فوق ثریا دل من
سوخته و لاغر تو در طلب گوهر تو
آمده و خیمه زده بر لب دریا دل من
ای شده از جفای تو جانب چرخ دود من
جور مکن که بشنود شاد شود حسود من
بیش مکن تو دود را شاد مکن حسود را
به که چه شاد می شود از طلف وجود من
تلخ مکن امید من ای شکر سپید من
تا نبرم ز دست تو پیرهن کبود من
دلبر و یار من توئی رونق کار من تویی
باغ و بهار من تویی بهر تو بود بودنم
بیخود و مجنون دل من خانه ی پر خون دل من
ساکن و گردون دل من فوق ثریا دل من
سوخته و لاغر تو در طلب گوهر تو
آمده و خیمه زده بر لب دریا دل من

گاهی بهانه هوسی باشم یا پشت میله ی قفسی باشم

من راضی ام به هرچی می خواهی
;ترجیح می دهی چه کسی باشم؟
من خام بودم و تو پرم کردی
با اینکه از تو خاطره ام خالیست
مردی که روبروی تو می خواند
جز یک نوار پر شده چیزی نیست
دیوار دور خانه ی ما چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
غیر از خودت که واقعیت داری
هر آنچه دیده ام همه تازیست
من یوسفم که برای تماشایت
با حبس با توطئه می سازم
هر روز پیش چشم برادرها
خود را درون چاه می اندازم
من سال های سال از این خانه
بیرون نرفته ام که تو برگردی
یکبار هم که آمده ای ما را
مهمان به قهوه قجری کردی
دیوار دور خانه ی ما چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
من عاشق تویی شده بودم که
تنها تنها تنها تنها تنها تنها
دیوار دور خانه ی من چینی است
دار و ندارم رو آنچه می بینی نیس
غیر از خودت که واقعیت داری
هر آنچه دیده ام همه تازیست
از هر شب بدون تو بیزارم
از وهم ها و این همه انکارم
این هم خام شام سلطانی است
من حدس می زنم که جنون دارم
من حدس می زنم که جنون دارم